;){kind=avatar}
پول فیات شکلی از ارز است که ارزش ذاتی ندارد و کالای فیزیکی مانند طلا یا نقره پشتوانه آن را ندارد. در عوض، ارزش آن از اعلام دولت مبنی بر قانونی بودن آن و پذیرش آن توسط مردم به عنوان وسیله مبادله ناشی می شود. پول فیات برای قرن ها مورد استفاده بوده و نقش مهمی در توسعه اقتصادهای مدرن داشته است. در این مقاله، تاریخچه پول فیات، مزایا و معایب آن و وضعیت فعلی آن در اقتصاد جهانی را بررسی خواهیم کرد.
تاریخچه فیات مانی
منشا پول فیات را می توان در چین جستجو کرد، جایی که اولین ارز کاغذی در قرن هفتم معرفی شد. این ارز کاغذی تحت حمایت دولت بود و قابل مبادله با کالا و خدمات بود. استفاده از پول کاغذی در سراسر جهان گسترش یافت و اولین اسکناس های اروپایی در قرن هفدهم معرفی شدند. در قرن بیستم، اکثر کشورها شروع به استفاده از پول فیات به عنوان ارز اصلی خود کردند. ایالات متحده یکی از اولین کشورهایی بود که در سال ۱۹۷۱، زمانی که رئیس جمهور نیکسون استاندارد طلا را لغو کرد، یک سیستم پولی خالص را اتخاذ کرد. امروزه تقریباً همه کشورها از پول فیات استفاده می کنند و به ستون فقرات اقتصاد جهانی تبدیل شده است
ارز فیات در برابر استاندارد طلا
سیستم استاندارد طلا اجازه تبدیل اسکناس های کاغذی به طلا را می داد. در واقع ، تمام پول کاغذی توسط مقدار محدودی طلا که در اختیار دولت بود ، پشتیبانی می شد. بر اساس یک سیستم ارزی مبتنی بر طلا، دولت ها و بانک ها تنها در صورت داشتن ارزش مساوی از انبار های طلا می توانند ارز جدید را به اقتصاد وارد کنند. این سیستم توانایی دولت در ایجاد پول و افزایش ارزش پول آنها را صرفاً براساس عوامل اقتصادی محدود کرد.
از طرف دیگر ، تحت سیستم ارزی فیات ، پول ممکن است به چیز دیگری تبدیل نشود. با پول فیات ، مقامات می توانند به طور مستقیم بر ارزش پول خود تأثیر بگذارند و آن را به شرایط اقتصادی گره بزنند. دولت ها و بانک های مرکزی کشورهایشان کنترل بسیار بیشتری بر سیستم های ارزی دارند. آنها می توانند به رویدادهای مختلف مالی و بحران ها با ابزارهای مختلف مانند ایجاد بانکداری برای ذخیره کسری بودجه و اجرای تسهیل کمی پاسخ دهند.
مدافعان استاندارد طلا معتقدند که یک سیستم ارزی مبتنی بر طلا از ثبات بیشتری برخوردار است زیرا توسط چیزی فیزیکی و ارزشمند پشتیبانی می شود. طرفداران ارز فیات معتقدند که قیمت طلا جز ثبات نبوده است. در این زمینه ، ارزش هر دو سیستم ارز مبتنی بر طلا و پول فیات می تواند نوسان داشته باشد. اما با وجود یک سیستم ارزی فیات ، دولت دارای انعطاف پذیری بیشتری برای اقدام در شرایط اضطراری اقتصادی است.
نکات مثبت و منفی استفاده از ارز فیات
اقتصاددانان و سایر کارشناسان مالی در حمایت از ارز فیات اتفاق نظر ندارند. مدافعان و مخالفان با شور و اشتیاق موافقان و مخالفان این سیستم ارزی را مطرح می کنند.
مزایای ارز فیات
کمبود
پول فیات تحت تأثیر کمبود کالای فیزیکی مانند طلا تحت تأثیر قرار نمی گیرد.
هزینه
تولید پول فیات نسبت به پول مبتنی بر طلا مقرون به صرفه است.
پاسخگویی
ارز فیات به دولت ها و بانک های مرکزی آنها انعطاف پذیری در رسیدگی به بحران های اقتصادی را می دهد.
تجارت بین الملل
ارز فیات در کشورهای جهان مورد استفاده قرار می گیرد و آن را به یک نوع ارز قابل قبول برای تجارت بین الملل تبدیل می کند.
راحتی
برخلاف طلا ، پول فیات به ذخایر فیزیکی متکی نیست که به ذخیره سازی ، محافظت ، نظارت و سایر خواسته های پرهزینه احتیاج دارند.
معایب ارز فیات
تورم
یکی از معایب اصلی پول فیات، ریسک تورم است. از آنجایی که پول فیات توسط هیچ کالای فیزیکی پشتیبانی نمی شود، دولت ها می توانند هر چقدر که بخواهند پول چاپ کنند که منجر به تورم می شود.
نوسانات ارزش ارز فیات
پول فیات به دلیل تغییر در سیاست های دولت یا شرایط بازار در معرض نوسانات ارزشی است. این می تواند برنامه ریزی برای آینده را برای مشاغل و افراد دشوار کند.
فقدان ارزش ذاتی ارز فیات
پول فیات ارزش ذاتی ندارد، به این معنی که ارزش آن صرفاً با پذیرش آن به عنوان وسیله مبادله تعیین می شود. این امر آن را در برابر تغییرات ناگهانی در اعتماد عمومی آسیب پذیر می کند.
آسیب پذیری در برابر تقلب
پول فیات در برابر جعل و سایر اشکال کلاهبرداری آسیب پذیر است. این می تواند منجر به بی ثباتی اقتصادی و از بین رفتن اعتماد عمومی به ارز شود.
از نظر تاریخی دارای ریسک
از نظر تاریخی ، اجرای سیستم های ارزی فیات به طور معمول منجر به سقوط مالی می شود ، که نشان می دهد این سیستم ها برخی از خطرات را دارند.
ارز فیات در مقابل ارز رمزنگاری شده
ارز فیات و ارز رمزپایه از این نظر مشترک هستند که هیچ یک از آنها توسط کالای فیزیکی پشتیبانی نمی شوند – اما در اینجا شباهت به پایان می رسد. در حالی که پول فیات توسط دولت ها و بانک های مرکزی کنترل می شود ، ارزهای رمزپایه اساساً غیرمتمرکز هستند ، که بیشتر به دلیل یک دفتر توزیع شده دیجیتال به نام بلاکچین است.
تفاوت قابل توجه دیگر بین این دو سیستم ارزی نحوه تولید هر یک از این اشکال پول است. بیت کوین ، مانند اکثر ارزهای رمزپایه ، یک منبع کنترل شده و محدود دارد. در مقابل ، با توجه به قضاوت خود درباره نیازهای اقتصادی یک کشور ، بانک ها می توانند از هیچ چیز پول ایجاد کنند.
ارزهای رمزنگاری شده به عنوان یک شکل دیجیتالی از پول ، هیچ همتای فیزیکی ندارند و بدون حاشیه هستند و باعث می شود محدودیت آنها در معاملات جهانی کمتر باشد. علاوه بر این ، معاملات برگشت پذیر نیستند و ماهیت ارزهای رمزنگاری شده در مقایسه با سیستم فیات ردیابی را بسیار دشوارتر می کند.
قابل ذکر است ، بازار ارزهای رمزپایه بسیار کوچکتر و در نتیجه بی ثبات تر از بازارهای سنتی است. این احتمالاً یکی از دلایلی است که ارزهای رمزپایه هنوز به طور جهانی پذیرفته نشده اند ، اما با رشد و بلوغ اقتصاد رمزنگاری ، نوسانات احتمالاً کاهش می یابد.
افکار پایانی
آینده هر دو شکل ارز به هیچ وجه قطعی نیست. در حالی که ارزهای رمزپایه هنوز راهی طولانی در پیش دارند و مطمئناً با چالش های بیشتری روبرو خواهند شد، تاریخچه Fiat Money آسیب پذیری این شکل از پول را نشان می دهد. این دلیل بزرگی است که بسیاری از مردم در حال بررسی امکان حرکت به سمت سیستم رمز ارز برای معاملات مالی خود هستند.
یکی از ایده های اصلی ایجاد Bitcoin و ارزهای رمزپایه ، کشف شکل جدیدی از پول است که در شبکه توزیع شده نظیر به نظیر ساخته می شود. احتمالاً بیت کوین برای جایگزینی کل سیستم ارزی فیات ایجاد نشده است بلکه برای ارائه یک شبکه اقتصادی جایگزین ایجاد شده است. هنوز هم مطمئناً این پتانسیل را دارد که بتواند یک سیستم مالی بهتر برای جامعه بهتر ایجاد کند.
دیدگاهتان را بنویسید